SZLAK DZIEDZICTWA TECHNIKI i ARCHITEKTURY
długość szlaku – 48,4 km (pętlowy)
Oznakowany kolorem czarnym.
Łobez (0,0 km) – Łobżany (3,1 km) – Prusinowo (6,9 km) – Poradz (9,2 km) – Klępnica (13,9 km) – Lipce (17,2 km) – Słonowice (21,5 km) – Pęczerzyno (26,6 km) – Tarnowo (28,4 km) – Rynowo (30,5 km) – Rożnowo Łob. (36,6 km) – Zagórzyce (38,0 km) – Wysiedle (43,0 km) – Łobez (48,4 km).
Szlak ma swój początek przy siedzibie Nadleśnictwa Łobez, nad Regą przy elektrowni wodnej, zwanej przez mieszkańców miasta wodospadem. Kończy się przy stacji kolejowej. Wytyczono go z myślą o zaprezentowaniu budynków, budowli i urządzeń będących lokalnym dziedzictwem architektury i techniki, pochodzących z XIX i XX w.
Na trasie warto zwrócić uwagę na pałac w Łobżanach, elektrownię wodną i wiadukty kolejowe w Prusinowie, wiatrak holenderski w Poradzu, pałac w Klępnicy, kopalnię kruszywa, gorzelnię, pałac i kościół z dzwonnicą w Słonowicach, kościół z dzwonnicą w Pęczerzynie, młyn, elektrownię wodną i bunkier w Tarnowie, ruinę pałacu i gorzelnię w Rynowie, pozostałości pałacu w Rożnowie Łob., gorzelnię i kościół w Zagórzycach, kościół w Wysiedlu oraz pozostałości po młynie, cegielnię i czynny do niedawna młyn – w Łobzie.
Szlak biegnie pięknymi lasami Nadleśnictwa Łobez i Nadleśnictwa Świdwin, wiedzie przy jeziorach Klępnicko, Słonowice i Pęczerzyno oraz przecina rzeki Regę, Starą Regę i Łożnicę. Niemal w całości przebiega drogami polnymi i duktami leśnymi, w niewielkim stopniu utwardzonymi (asfalt, bruk).
Trasa nie jest szczególnie trudna do pokonania. Miejscami tylko zdarzają się piaszczyste odcinki. Płaski w przeważającej części obszar Wysoczyzny Łobeskiej urozmaica dolina rzeki Regi; szczególnie na odcinku Łobżany – Poradz oraz Lipce – Słonowice.
0,0 km
ŁOBEZ. Spod siedziby Nadleśnictwa ruszamy ulicą Boczną, skręcamy w prawo, pod górkę.
0,4 km
Ulica asfaltowa skręca w lewo. Szlakiem kierujemy się na wprost, na drogę betonową. Opuszczamy miasto. Na prawo widzimy zabudowania krochmalni, a nieco z tyłu elewatory mieszalni pasz oraz wieżę kościoła parafialnego. Jedziemy na północ główną drogą aż do wsi Łobżany.
1,0 km
Na prawo mijamy główny punkt zasilania (GPZ) w energię elektryczną dla Łobza. Droga betonowa przechodzi w drogę polną. Na prawo młodniki, na lewo pole. Droga jest piaszczysta. Około kilometr przed Łobżanami zaczyna się niewielki podjazd, w połączeniu ze znaczną ilością piachu jazda jest trudna.
2,8 km
Wjeżdżamy w las, na bruk, wciąż pod górkę. Za nami rozciągają się ciekawe widoki na pola i lasy oraz miasto w oddali z charakterystycznymi elewatorami mieszalni pasz.
3,1 km
ŁOBŻANY. Przez wieś przejeżdżamy na wprost brukiem. Łobżany to niewielka wieś pofolwarczna. Do 1945r. wchodziła w skład majątku Borcków. Jest siedzibą leśnictwa. Za zabudowaniami po prawej stronie zlokalizowana jest wieża służąca obserwacji lasów.
3,4 km
Na prawo przy drodze znajduje się krzyż, na lewo pod kątem prostym odchodzi droga prowadząca do pałacu (200 m). Kilkadziesiąt metrów przed na prawo minęliśmy boisko. Jedziemy nadal prosto. Opuszczamy wieś drogą brukowaną.
Pałac w Łobżanach wybudowany został w stylu eklektyzmu historycznego w 1880 r. przez Luisa von Borcke. Jest to dwukondygnacyjna budowla, o płaskim dachu, z przylegającymi do boków niższymi pawilonami, zakończonymi od frontu wykuszami. Główne wejście poprzedzone jest drewnianym gankiem. Budowla zwieńczona jest fryzem z płycinami wypełnionymi girlandami z owoców i kwiatów. Pałac przypomina wystrojem architektonicznym willę renesansową. Wewnątrz zachowała się oryginalna winda kuchenna.
Przed pałacem znajduje się owalny gazon z potężnymi cisami, ograniczający podwórze folwarczne. Po stronie północnej rezydencji usytuowany jest park podworski o czworobocznym kształcie. Na uwagę zasługują olbrzymie modrzewie.
3,8 km
Zjeżdżamy z górki. Na rozwidleniu dróg, pod kątem prostym skręcamy w prawo, na wschód. Piaszczysta droga prowadzi wąwozem w dolinę Regi. Znajdujemy się teraz w pięknych mieszanych lasach Nadleśnictwa Łobez.
4,8 km
Leśne skrzyżowanie. Na wprost droga prowadzi na tereny nad Regą. Skręcamy w lewo, na północ. Jedziemy lasem główną drogą aż do Prusinowa.
6,9 km
PRUSINOWO. Wjeżdżamy na drogę betonową.
7,1 km
Trafiamy na drogę asfaltową. Przy skrzyżowaniu na prawo stoi krzyż. Droga w prawo wiedzie przez most na Redze do stacji kolejowej Worowo i wsi Worowo. Skręcamy w lewo, jedziemy asfaltem przez wieś.
7,2 km
Na wiejskim skrzyżowaniu warto zjechać (na prawo), aby zobaczyć elektrownię wodną zlokalizowaną tuż za wsią (300 m), nad rzeką Regą. Obiekt składa się dwukondygnacyjnego budynku mieszkalnego i budowli z urządzeniami technicznymi (turbina, generator prądu itd.) oraz zapory wodnej na rzece. Elektrownia znajduje się po prawej stronie Regi.
7,4 km
Skręcamy na prawo z asfaltu na drogę polną. Kilkadziesiąt metrów wcześniej na prawo był widoczny okazały, dwukondygnacyjny budynek mieszkalny, w którym mieściła się dawniej szkoła podstawowa.
Po przejechaniu 200 m mijamy ostatnie zabudowania wsi Prusinowo. Jedziemy prosto polną drogą w kierunku północno-zachodnim do wsi Poradz.
7,7 km
Możemy zjechać ze szlaku skręcając na prawo, na mało uczęszczaną drogę, aby po 300 m dotrzeć do bardzo charakterystycznego wiaduktu kolejowego.
Obiekt zlokalizowany jest na nieczynnej linii kolejowej Łobez – Resko. Trzyprzęsłowa budowla, wzniesiona na pocz. XX w., nawiązuje stylem do akweduktów rzymskich. Pod jednym z przęseł przechodzi droga gruntowa, pod kolejnym przepływa Rega. Jadąc dalej, poza szlakiem, mało uczęszczaną drogą wzdłuż linii kolejowej po pokonaniu 500 m natkniemy się na kolejny, znacznie mniejszy wiadukt o jednym przęśle, pod którym przechodzi dróżka. Po przejechaniu pod tym wiaduktem wrócimy na szlak jadąc 300 m niewielką ścieżką wiodącą wzdłuż pola.
8,6 km
Przed nami 300-metrowy podjazd pod górkę, która stanowi brzeg doliny Regi. Jazdę utrudnia płynąca drogą woda, wysączająca się ze wzgórza.
9,2 km
Mijamy pierwsze zabudowania wsi PORADZ, wchodzące w skład dawnego folwarku, a potem państwowego gospodarstwa rolnego (PGR). Jedziemy brukiem. Po 100 m z bruku (który skręca w lewo) wjeżdżamy na wprost, na dróżkę prowadząca przez pozostałości po parku dworskim.
Poradz to średniej wielkości wieś o metryce średniowiecznej, położona wśród pól. Dawniej stanowiła lenno rycerskie Borcków. Zachowany jest układ owalnicowy wsi z centralnym placem. Wieś związana była z folwarkiem i zespołem dworsko-parkowym. Do dziś zachował się dwuczęściowy park krajobrazowy.
9,4 km
Wjeżdżamy na ruchliwą szosę Łobez – Resko (droga wojewódzka nr 152). Około 20-30 metrów jedziemy przy szosie, potem zjeżdżamy na prawo, na dróżkę wiodącą przez drugą część parku podworskiego.
300 m dalej przy szosie zlokalizowany jest zabytkowy wiatrak głowicowy z XIX w., który dominuje widokowo nad wsią Poradz.
Ceglany wiatrak holenderski pochodzi z XIX w. Jego bryle nadano kształt ściętego stożka o wys. 14 m i średnicy 10 m. W środku mieszczą się 3 kondygnacje robocze i poddasze. Dach o aerodynamicznym kształcie obracał się pod wiatr przy pomocy niewielkiej turbiny. Mechanizm napędowy wiatraka to 4 skrzydła, osadzone w żeliwnej głowicy. Możliwość obrotu tylko kopuły jest cechą, która odróżnia poradzką budowlę od typowo polskiego wiatraka, który był obracany do wiatru całym korpusem. Wiatrak pracował do 1953 r. Ostatnim młynarzem był Jan Polut, pochodzący z Kielecczyzny. Obecny właściciel zamierza zagospodarowywać obiekt turystycznie.
9,6 km
Wjeżdżamy na drogę asfaltową w centrum wsi. Na prawo mijamy sklep i świetlicę wiejską. Na rozwidleniu wybieramy drogę na prawo, jedziemy asfaltem, główną drogą do końca wsi.
10,0 km
Docierając do końca wsi przejeżdżamy przez przejazd przez nieczynną linię kolejową Łobez – Resko. Na (byłym) przejeździe kolejowym nie ma szyn. Przed torami na prawo droga do byłej stacji kolejowej. Za torami, na lewo, w zadrzewieniu zniszczony cmentarz. Założony w II poł. XIX w. Z okolicy cmentarza rozpościera się ciekawy widok na wieś.
Na rozwidleniu wybieramy drogę na prawo, brukiem pod górkę, który po kilkuset metrach przechodzi w drogę gruntową. Jedziemy prosto, główną drogą przez pole, w kierunku wschodnim, a dalej północno-wschodnim.
12,7 km
Na śródpolnym rozwidleniu dróg skręcamy w lewo. Jedziemy w miarę płaskim terenem Wysoczyzny Łobeskiej. Podziwiamy rozległe widoki. Po lewej stronie dojrzeć można wieś Bełczna. Natomiast na wprost i lekko na prawo rozciąga się rozległa panorama w kierunku wsi Słonowice. Widać także pryzmę piachu na terenie słonowickiej kopalni kruszywa.
13,7 km
Docieramy do drogi polnej łączącej wieś Klępnica ze stacją kolejową Klępnica. Skręcamy w lewo, w kierunku wsi, na północ. Na wprost wśród zadrzewień widzimy nieczynny cmentarz, założony w 1 poł. XX w. Znajdują się tam groby niemieckie i polskie. Warto zwrócić uwagę na charakterystyczny głaz-pomnik oraz grobowce właścicieli majątku Klępnica, m.in. Maxa Splittgerbera.
13,9 km
Szlak zawiódł nas do wsi KLĘPNICA. Wjeżdżamy na drogę asfaltową, skręcamy w prawo. Droga lekko schodzi w dół.
Skręcając w lewo (poza szlakiem) trafiamy na specjalnie wytyczony odcinek (określany jako łącznik), który umożliwia dotarcie z Klępnicy w okolice jeziora Karwowo, którędy przebiega łobeski niebieski szlak rowerowy Doliną rzeki Regi oraz do położonej na terenie gminy Resko edukacyjnej ścieżki rowerowej Dolina Rzeki Regi. Łącznik oznakowany jest czarnymi znakami na błękitnym tle. Ma długość około 7 km.
Klępnica to niewielka wieś o luźnej zabudowie, rozlokowanej wzdłuż krętej drogi opadającej ku południowemu krańcowi rynnowego jeziora Klępnicko. Już w średniowieczu stanowiła lenno rodu Borcków. Właścicielem majątku ziemskiego w 1945 r. był Kurt Splittgerber. We wsi funkcjonują gospodarstwa agroturystyczne.
14,2 km
Na lewo mijamy okazały pałac górujący nad wiejskimi zabudowaniami, pochodzący z XIX w. Obecnie jest w trakcie odbudowy. Jest to piętrowa budowla w stylu neoklasycznym z elementami secesji, zdobiona architektonicznie, z pseudoryzalitami na osi. Kryta jest dachem czterospadowym. Najbardziej charakterystycznym elementem jest ryzalit ogrodowy z głowicami jońskimi. Do pałacu przylega niewielki, zadbany park.
14,5 km
Dojeżdżamy do rozwidlenia dróg. Na wprost widzimy kapliczkę. Obok niej urządzono miejsce postoju dla rowerzystów. Skręcamy w prawo, nadal zjeżdżamy.
14,7 km
Na kolejnym rozwidleniu dróg skręcamy w lewo.
14,8 km
Koniec wsi Klępnica, pokonujemy strumień wypływający z jeziora Klępnicko, a uchodzący do Regi.
14,9 km
Dojeżdżamy nad jezioro Klępnicko (po lewej stronie). Jest to największy w gminie Łobez akwen – o pow. 64 ha i maksymalnej głębokości 4,5 m, rozciągający się na długości 2,3 km. Wypełnia rynnę polodowcową, będącą fragmentem doliny rzek Mołstowej, Regi i Starej Regi. Wzniesienia otaczające jezioro porasta las mieszany zasobny w grzyby.
Około 100 m jedziemy przy południowym brzegu jeziora. Dalej podążamy lasem, główną drogą. Wjeżdżamy na teren Gminy Świdwin i powiatu świdwińskiego. Lasy należą do Nadleśnictwa Świdwin.
16,0 km
Na rozwidleniu leśnej drogi skręcamy w prawo.
16,7 km
Dojeżdżamy do drogi leśnej Lipce – Rusinowo, skręcamy w prawo. Wjeżdżamy na teren nie zalesiony.
17,2 km
Jadąc lekko pod górkę dojeżdżamy do wsi LIPCE. To mała wieś, należąca do sołectwa Oparzno. Na lewo w odległości 100 m widzimy opuszczony pałac, pozostałości parku dworskiego z XIX w. oraz ciekawe zabudowania gospodarcze dawnego folwarku z 1923 r.
17,4 km
Wjeżdżamy na główną brukowaną drogę. Mijając krzyż skręcamy w prawo.
Skręcając w lewo dotrzemy (poza szlakiem) drogą asfaltową do wsi Oparzno, oddalonej o 3,5 km. Wytyczono tam pieszą ścieżkę turystyczno-dydaktyczną pn. Jezioro czapli. Ścieżka o długości 1,2 km biegnie wzdłuż linii brzegowej jeziora Oparzno. Wzdłuż trasy ustawiono tablice dydaktyczne, urządzono miejsce odpoczynku. Ścieżkę wytyczono z myślą o prezentacji bogactwa miejscowej flory i fauny oraz piękna jeziora i parku podworskiego zlokalizowanego wzdłuż jego brzegu.
17,6 km
Opuszczamy wieś Lipce mijając na lewo czworak, a na prawo bloki mieszkalne. Skręcamy w lewo, nadal jedziemy brukiem. Droga polna na wprost prowadzi do stacji kolejowej Klępnica.
18,2 km
Przejeżdżamy przez tory Łobez – Świdwin. Po ich minięciu jedziemy drogą polną.
Mniej uczęszcza droga odchodząca na prawo (poza szlakiem) prowadzi na tereny nad Regą, gdzie zlokalizowane jest wczesnośredniowieczne, pierścieniowate grodzisko nizinne, pochodzące z IX-X w. (wg innego źródła VIII-IX w.). Obiekt stanowią dobrze zachowane, wysokie i strome wały tworzące pełny pierścień.
18,6 km
Rzekę Regę przekraczamy mostem betonowym. Jedziemy w lewo główną drogą, pod górkę.
18,8 km
Docieramy na wzniesienie, jedziemy w kierunku wschodnim. Jesteśmy na teren gminy Brzeżno. Na prawo widzimy wyrobisko, potężną pryzmę piachu oraz akwen powstałe przez zatopienie części wyrobiska. To kopalnia kruszywa. Pozyskiwane są tam surowce przeznaczone dla budownictwa (kruszywo grube).
19,4 km
Na prawo mijamy bramę wjazdową na teren kopalni kruszywa. Możemy zobaczyć szereg urządzeń służących eksploatowaniu surowców. Jedziemy drogą asfaltową w kierunku Słonowic, na wschód.
20,3 km
Na prawo mijamy drogę gruntową prowadzącą do koloni Słonowice, widocznej dalej. Kilkaset metrów na prawo widać maszt z przekaźnikami telekomunikacyjnymi.
20,5 km
Po zakończeniu 800-metrowego podjazdu docieramy na wzniesienie, z którego rozciąga się piękny widok na wieś Słonowice. Po drodze do wsi mijamy pojedyncze zabudowania.
20,8 km
Jedziemy przy północnym brzegu jeziora Słonowice. Tutaj znajduje się dostęp do wody, wykorzystywany jako miejsce kąpieli. Jezioro (pow. 42 ha) otoczone jest terenami nie zalesionymi. Po wschodniej stronie akwenu rozciąga się wieś Słonowice.
21,5 km
Wjeżdżamy do dużej wsi o nazwie SŁONOWICE. Trafiamy na ruchliwą szosę Łobez – Świdwin (droga wojewódzka nr 151), skręcamy w prawo. Z lewej strony mijamy budynek gorzelni z czerwonej cegły. Szlak prowadzi nas szosą przez wieś aż do kościoła.
21,8 km
Na prawo mijamy wjazd na teren zespołu pałacowo-parkowego, zlokalizowanego nad jeziorem. Pałac wzniesiono w stylu neorenesansowym w końcu XIX w. Przebudowano go w latach 1910-1920. Naturalistyczny park pałacowy założony został na przełomie XIX/XX w. Jego obszar wynosi 1,50 ha.
Odnowiony i przebudowany pałac jako Pałac Myśliwski Anser spełnia obecnie funkcję hotelu.
22,4 km
Na prawo znajduje się wybudowany w I poł. XVIII w. późnogotycki, ryglowy kościół, jednosalowy. Nie posiada on wieży. Świątynia poświęcona została 1951 r. pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. Obok niej znajduje się drewniana dzwonnica wolnostojąca z dwoma dzwonami.
Szlak skręca w lewo na drogę asfaltową do Pęczerzyna.
22,6 km
Opuszczamy wieś Słonowice przy budynku biblioteki i przedszkola (po prawej stronie). Jedziemy w kierunku Pęczerzyna przez pole drogą asfaltową. Prowadzi nas aleja lipowa, przechodząca dalej w aleję klonową.
24,5 km
Mijamy pierwsze pojedyncze zabudowania wsi PĘCZERZYNO.
26,6 km
Docieramy do zwartej zabudowy wsi Pęczerzyno. Na skrzyżowaniu skręcamy w prawo (na wprost droga asfaltowa prowadzi do Brzeżna). Jedziemy przez wieś.
26,7 km
Na rozwidleniu wybieramy drogę na lewo. Po prawej stronie mijamy krzyż, a dalej sklep.
27,0 km
Na prawo, na wzniesieniu obramowanym kamiennym murkiem, znajduje się pochodzący z XVI w. prosty, salowy kościółek z kamienia. Wybudowano go w stylu późnogotyckim. Nie posiada wieży. Poświęcony pod wezwaniem Św. Antoniego Padewskiego w 1947 r. Obok w cieniu potężnych lip znajduje się metalowa dzwonnica z jednym dzwonem.
Jedziemy prosto brukiem.
27,1 km
Na prawo mijamy kapliczkę, przy której znajduje się zjazd do kąpieliska nad jeziorem Pęczerzyno. Niewielki akwen (pow. 17 ha) położony jest wśród lasów.
Jedziemy drogą betonową. Po prawej stronie widać jezioro Pęczerzyno.
27,4 km
Opuszczamy wieś Pęczerzyno. Droga betonowa przechodzi w drogę polną. Jedziemy wzdłuż brzegu jeziora Pęczerzyno.
27,6 km
Pokonujemy strumień wypływający z jeziora Pęcerzyno.
27,9 km
Możemy skorzystać z dogodnego dostępu do jeziora Pęczerzyno. Wieś Pęczerzyno zlokalizowana jest po drugiej stronie jeziora. Jedziemy przez las w kierunku Tarnowa.
28,4 km
Do wsi TARNOWO wjeżdżamy przez most betonowy na Starej Redze. Przy rzece posadowiony jest młyn wodny, który obecnie zaadoptowany został na elektrownię wodną i zajazd.
Istnienie młyna udokumentowane jest historycznie od XVIII w. Obecny budynek wzniesiono na początku XX w. za sprawą Stefana von Borcke. Budowla z cegły ceramicznej o wysokim dachu mieści aż 4 kondygnacje z czego dwie na poddaszu. Do zasadniczego budynku przylega od północy budynek pędni, ulokowany nad kołem młyńskim. Zachowało się oryginalne wyposażenie techniczne pochodzące sprzed 1945 r. – urządzenia transmisyjne i mlewne.
Tarnowo to niewielka wieś wzmiankowana w dokumentach w końcu XVII w. Dobro Borcków aż do XVIII w. i ponownie od końca XIX w.
28,7 km
Na prawo widzimy pomnik upamiętniający walki toczone wiosną 1945 r. przez żołnierzy polskich i radzieckich przeciwko oddziałom niemieckim zamkniętym w okrążeniu pomiędzy Łobzem a Świdwinem. W okolicach Tarnowa i Rynowa toczyły się zażarte walki, podczas których zlikwidowano trzon sił hitlerowskich (10 Korpus SS). Śladem tego są resztki umocnień i bunkier, który znajduje się 100 m na lewo od drogi.
28,8 km
Opuszczamy wieś Tarnowo.
28,9 km
Mijamy skrzyżowanie, na wprost widzimy krzyż. Skręcamy drogą asfaltową. Prowadzi ona w kierunku wsi Rynowo.
30,5 km
Docieramy do wsi RYNOWO. Przez skrzyżowanie przejeżdżamy na wprost (w prawo droga asfaltowa do Łobza). Przez wieś jedziemy drogą brukowaną.
Rynowo jest niewielką wioską wybudowaną w układzie ulicówki z luźną zabudową. Zlokalizowana na skraju rynnowej niecki. Wieś o rodowodzie średniowiecznym, wzmiankowana w 1595 r. jako lenno Borcków. Ostatnim właścicielem majątku w 1945 r. był Berndt von Borcke.
30,7 km
Po lewej stronie mijamy pałac, po prawej zabudowania folwarczne oraz gorzelnię.
Folwark wraz z zespołem rezydencjonalnym zajmuje północną część wsi. Okazały dwukondygnacyjny pałac wybudowany został około 1890 r. przez Paula Albrechta von Borcke. Budowlę nakryto wysokim dachem mansardowym z wystawkami w formie tympanonu. Od strony frontowej uwagę zwraca portyk z kolumnadą w formie owalnej werandy. Na frontowej ścianie umieszczony był kartusz z herbem rodzinnym Borcków. Nic po nim nie zostało. Obecnie pałac jest zrujnowany.
Na dziedzińcu pałacu pomiędzy wielopiennymi, krzewiastymi cisami stoi obelisk upamiętniający walki toczone wiosną 1945 r. o rozbicie oddziałów niemieckich zamkniętych w tzw. worku świdwińskim. Do pałacu przylega park naturalistyczny z 2 poł. XIX w. Wśród starodrzewu wyróżnia się okazały platan rosnący tuż za rezydencją.
31,0 km
Na lewo widzimy pozostałości cmentarza ewangelickiego. Na uwagę zasługuje obelisk z 1919 r. z wykazem 21 nazwisk mieszkańców Rynowa i Tarnowa, poległych na frontach I wojny światowej.
31,1 km
Przy końcu wsi zjeżdżamy z drogi brukowej w prawo pod kątem prostym, w pierwszą drogę polną.
31,2 km
Mijamy ostatnie zabudowania wsi, na lewo znajduje sie boisko. Jedziemy drogą gruntową, aleją klonową przez pola, następnie na 31,9 km wjeżdżamy w las.
32,3 km
Odcinek leśny przechodzi ponownie w aleję klonową. Na prawo mamy pole, na lewo młodnik.
32,8 km
Rozwidlenie dróg, koniec alei klonowej, na wprost widać samotne gospodarstwo (około 400 m), wybieramy drogę na prawo.
33,0 km
Dojeżdżamy do rozwidlenia dróg. Znajdujemy się w terenie nie zalesionym. Droga na lewo (300 m) prowadzi do oddalonego, samotnego gospodarstwa. Wybieramy drogę na wprost (na prawo). Kilkadziesiąt metrów dalej po lewej stronie zaczyna się las.
33,3 km
Jesteśmy na skrzyżowaniu, jedziemy prosto. Za skrzyżowaniem po obu stronach drogi rozciąga się las.
33,6 km
Przez napotkane leśne skrzyżowanie przejeżdżamy prosto.
34,0 km
Na kolejnym leśnym skrzyżowaniu skręcamy w lewo. Dalej jedziemy prosto, główną drogą aż do wsi Rożnowo Łob.
35,0 km
Wyjeżdżamy z terenu zalesionego. Jedziemy drogą śródpolną.
36,5 km
Droga polna przechodzi w bruk, widoki na wieś Rożnowo Łob.
36,6 km
Znajdujemy się na początku wsi ROŻNOWO ŁOBESKIE.
Po przejechaniu przez wieś około 500 m (poza szlakiem) natkniemy się po prawej stronie na dawny zespół pałacowo-parkowy. Widoczne mury to ruiny dwukondygnacyjnego pałacu z XIX w.
Wjeżdżamy na asfalt, skręcamy w prawo. Na lewo widzimy krzyż. Tu nasz szlak łączy się ze szlakiem rowerowym Greenway – Naszyjnik Północy (zielony), z którym podążamy do Zagórzyc.
Jedziemy drogą asfaltową wiodącą przez pola do wsi Zagórzyce.
38,0 km
Wjeżdżamy do wsi ZAGÓRZYCE. Na prawo widzimy budynek gorzelni, będącej częścią byłego folwarku. Obok podziwiać można niewielki park krajobrazowy z drugiej połowy XIX w. Pierwsze wzmianki o wsi Zagórzyce pochodzą już z XIV w.
38,2 km
Na skrzyżowaniu przy krzyżu skręcamy w prawo. Szlak, którym podążamy łączy się w tym miejscu z łobeskim żółtym szlakiem rowerowym Zabytkowe Kościoły Wiejskie. Rozstajemy się ze szlakiem Greenway, który prowadzi na wprost, do Zajezierza.
38,3 km
Na prawo mijamy lokal Karczma i świetlicę wiejska.
38,5 km
Z lewej strony drogi znajduje się kościół z XIX w. Świątynia ta (wys. 7 m) zbudowana została z kamienia narzutowego i zaprojektowana na planie prostokąta. W późniejszym okresie dobudowano do niej zakrystię. Wewnątrz znajduje się obraz przedstawiający św. Marcina, patrona kościoła oraz oryginalne dziewiętnastowieczne ławki. Od strony zachodniej usytuowano drewnianą emporę chórową. Kościół poświęcono w 1945 r. pw. św. Marcina Biskupa z Tours.
Przy kościele stoi pomnik poświęcony mieszkańcom Zagórzyc, którzy zginęli podczas I wojny światowej. Na szczycie pomnika dostawiono figurę Matki Boskiej.
Przy świątyni zlokalizowany jest cmentarz, na którym do tej pory odbywają się pochówki. Dawniej ewangelicki, założony został w 2 poł. XIX w. Znajduje się tu murowana dzwonnica, wzniesiona po 1945 r. Obok kościoła stoi pomnik poświęcony mieszkańcom Zagórzyc, którzy zginęli podczas I wojny światowej. Na szczycie pomnika dostawiono figurę Matki Boskiej.
38,6 km
Jesteśmy na rozwidleniu dróg. Jedziemy prosto na drogę gruntową. Droga asfaltowa prowadząca do Łobza skręca w lewo.
38,7 km
Pokonujemy strumień Łożnica. Przed rzeczką na prawo widzimy siedzibę Ochotniczej Straży Pożarnej.
39,1 km
Na prawo mijamy ostatnie wiejskie zabudowania.
39,3 km
Na skrzyżowaniu jedziemy prosto. Na lewo zostawiamy odosobnione gospodarstwo. Wjeżdżamy w las. Jedziemy prosto główną drogą, na zachód – aż do Wysiedla. Trasa miejscami jest piaszczysta.
40,9 km
Skręcając w lewo dotrzemy do hubertówki.
43,0 km
Dojeżdżamy do wsi WYSIEDLE, przecinamy drogę asfaltową, jedziemy na wprost. Żółty szlak rowerowy skręca w prawo do kościoła (oddalonego około 500 m) i środka wsi.
Wysiedle znajdowało się we władaniu Borków co najmniej od 1280 r. Przed 1566 r. wieś stała się siedzibą nowej gałęzi rodu za sprawą Joachima VIII Borcka, który przeniósł się tu z rodzinnego Węgorzyna.
Bardzo ciekawym obiektem jest renesansowy kościół pw. Św. Trójcy z kompletnym manierystycznym wyposażeniem. Jest perłą wśród zabytków Ziemi Łobeskiej. Świątynia wzniesiona została przez Joachima VIII Borcka przed 1580 r. W XVIII w. do korpusu dostawiono obszerną kryptę grzebalną Jej wyższa kondygnacja otwarta do wnętrza świątyni służyła jako empora dworska. W tym samym czasie od zachodu dobudowano drewnianą oszalowaną wieżę, zwieńczoną ośmiobocznym hełmem z kogutkiem. Pod obecnym wezwaniem świątynię poświęcono w 1947 r.
Wyposażenie kościoła charakteryzuje się rzadko spotykaną jednością stylistyczną i konsekwencją jeśli chodzi o zachowanie formy. Jako pierwszy w 1606 r. ufundowany został ołtarz. Składa się on z pięciu części (pentaptyk), zdobionych rzeźbionymi przedstawieniami z Nowego Testamentu. Najstarsza, środkowa część, pierwotnie tryptyk, przedstawiająca Ukrzyżowanie, powstała około 1580 r. Jest to najwcześniejszy protestancki ołtarz na Pomorzu Zachodnim, uważany za jeden z najpiękniejszych. Niedługo potem ufundowano emporę muzyczną. Chrzcielnica powstała w 1623 r., po roku ambona, zaś empory kolatorskie przed 1627 r. Wszystkie sprzęty liturgiczne zdobione są ornamentami o tematyce biblijnej, często opatrzonymi cytatami z Ewangelii. Przedstawienia mają głęboką symbolikę i stanowią typowy protestancki program religijny. Motywy religijne uzupełnione zostały przez elementy świeckie w postaci herbów fundatorów. Empory kolatorskie zawierają cały wywód genealogiczny rodu Borcków.
43,2 km
Opuszczamy wieś Wysiedle. Na lewo mijamy boisko. Jedziemy prosto, główną drogą do Łobza. Wjeżdżamy w las. W miarę zbliżania się do miasta droga zaczyna schodzić w dół.
44,4 km
Drogę przecina wartki strumień.
45,3 km
Pokonujemy rzekę Łożnicę drewnianym mostkiem-kładką.
45,4 km
Docieramy do zabudowań podmiejskich określanych jako Kołdrąb.
45,9 km
Skręcamy w prawo (jadąc prosto dotarlibyśmy na ul. Wojcelską)
45,8 km
Dojeżdżamy do zapory wodnej – dawnego młyna na Łożnicy zwanego Śrutownikiem. Po przebudowaniu pełni on funkcje elektrowni. Znajdujemy się na przedmieściach Łobza.
46,0 km
Na prawo znajduje stacja uzdatniania wody – ujęcie wody pitnej dla Łobza i kilku okolicznych wiosek. Jedziemy drogą asfaltową przez obszar zalesiony.
46,2 km
Wjeżdżamy na szosę Łobez – Suliszewice. Szlak czarnym łączy się tutaj ze szlakiem żółtym. Skręcamy w lewo, jedziemy z górki do Łobza.
46,4 km
Wjeżdżamy do ŁOBZA. Jedziemy ulicą H. Sawickiej. Przed nami na prawo blokowisko – Osiedle Hanki Sawickiej. Na lewo znajdują się ogródki działkowe.
46,9 km
Mostem przekraczamy rzekę Łożnicę.
47,4 km
Z ul. H. Sawickiej skręcamy w prawo w kierunku tunelu pod torami. 200 m na prawo znajduje się cegielnia.
47,6 km
Przejeżdżamy pod wiaduktem tunelem, pod linią kolejową. Pod drugim przęsłem przepływa rzeka Łożnica.
47,7 km
Na wprost widzimy okazały kilkukondygnacyjny budynek młyna nad Łożnicą. Wjeżdżamy na ul. Rapackiego, skręcamy w lewo. Jedziemy prosto aż do ronda.
48,1 km
Wjeżdżamy na rondo. Na prawo widzimy zabytkowy budynek poczty wzniesiony w XIX w. z czerwonej cegły klinkierowej. Obecnie pełni tę samą funkcję co przed wojną. Z ronda zjeżdżamy trzecim wyjazdem, ulicą Obrońców Stalingradu podążamy w kierunku stacji kolejowej.
Nieco dalej na lewo znajduje się okazały pałac z początku XX w. Dawniej mieścił się tu ośrodek zdrowia, a później siedziba Gromadzkiej Rady Narodowej. Obecnie pełni funkcje mieszkalne. Dla obiektu charakterystyczne są wieżyczki zbudowane na podstawie kwadratu oraz szerokie kolumny z głowicami zdobiące jego front. Urozmaica go szereg detali architektonicznych, także z drewna.
48,4 km
Szlak kończy się na ul. Kolejowej, na parkingu naprzeciwko stacji kolejowej.